YEMEK YEDİRME SANATI

Bir çok ebeveynin en çok üstünde kafa kırdığı, uğruna enerji harcadığı çocuk eylemlerinden bir tanesi. Hatta bugünün toplumunda uykudan sonra belki de en önde olanı. İdeal çocuk tanımını şöyle yapabiliriz: “Yer ve uyur”. Yiyorsa oh ne güzel, yemiyorsa dünyanın sonu konulu sahne oyunu. Ve bu kadar önemli ise yemesi çocuğun, uğruna yapılanlar da üst üste konulduğunda fezayı delebilir. Özellikle yeni ebeveyn olanların dikkatine arz etmek istediğim bu yazıda çocuğa yemek yedirme sanatının inceliklerini örneklerle açıklamak istedim. Bakınız şöyle:

“Hadi bebeğim, hadi güzelim, ye bakalım pilavını? (Çocuk yer) Waauuv süpersiiin, nasıl da yedin kocaman kaşık dolu pilavııı, inanamıyoruuum. Muhteşemsin valla. Şimdi bir kaşık daha geliyor, aç bakalım ağzını aaaa… (Çocuk yine yer) Vuhuuuu bomba bir hareket geliyor Gülbennazsu’daaan. Babaanneannesi bak nasıl yedi Gülbennazsu pilavını? (Babaanne devam eder) Aaa affferin benim torunuma, vallahi süpersin babaannecim, herkesten daha güzel yiyorsun. (Ebeveyn sazı geri alır, kaşığı doldurur) Aç ağzını aşkım, aç? Haaah, işte buuu, lütfen herkes alkışlasın Gülbennazsu’yu (Şak şak şak, alkışlar) Eveeet, herkes görsün yavrum nasıl yemek yiyor, yiyecek yiyecek kocaman olacak di mi? Şimdi biraz da köfte geliyooor, ta-taaam (Köfte sunulur çocuğa, çocuk red cevabı verir) Aaa ama olmaz bak, köftede yemen gerekiyor, sadece pilav olmaz, sen muhteşem yersin hep, ye bakalım? (Talebiniz reddedilmiştir) Ya ama hayır Gülbennazsu ya! Yiceksin köfteni! Protein de alman gerekiyor! (Çocuk protein ne bilmediği için ikna olmuyor) Bak ama büyümezsin sonra yemek yemezsen. Bütün arkadaşların büyür, sen küçük kalırsın. Alpaslanbartuhan büyüüür, Simgebalece büyüür, sen kalırsın. (Köfte hala kaşıkta bu sürecin bitmesini beklemekte) YA öf ya!!! Yesen ölürsün di mi? Bıktım artık senin bu inadından, hiç bir şey yemiyorsun. Bak Alimehmetbülent nasıl yiyor? Aferin sana Alimehmetbülent, Gülbennazsu sana bakıp öğrense keşke… Hadi hayatım, hadi annesinin kuzusu, hadi dünyamın dönmeyen merkezi, ye şu köfteyi. Eğer yemezsen sana ne telefon var ne de tablet, hepsini sonsuza kadar yasaklar baban valla. (Hala tık yok) Bak yarısını veriyim lokmanın hı? Ya hadi yaa, kızım yemezsen anne artık seni sevmicek tamam mı, anladın mı? Gıcıksın gıcık! (Çocuk köfteyi yer) İşşştte bu beee!!! Bu yaa! Gördü mü herkes nasıl yedi Gülbennazsu köftesini?? Wauuv, yemeğini en düzgün yiyen çocuk burada sayın seyirciler. Muhteşemsin hayatım, süpersin. Bak herkes sana bakıyor. Babası gördün mü kızımız nasıl yiyor? (Baba davete icabet eder) Eveeet benim kızım yemek şampiyonu, harikasın kızım afferin sana, bir köfte daha ye sana istediğin bisikleti alacağım. (Koro girer) Aaa de bakayım?…”

Yukarıdaki yaklaşım -ki kendi deneyimlerimden yola çıkarak kesin tavsiyemdir- en klasik ve başarılı olan stratejiye güçlü bir örnek olabilir: Pohpohlama var, kıyaslama var, şantaj var, hakaret var, duygu sömürüsü var, narsisisizm pompalaması var, yalan var, korku enjeksiyonu var. Varoğluvar. Bunun dışında, diğer uçta çok başarısız ama ne yazık ki toplumda hala görülmekte olan, tarihten gelen ve bugüne göre eski kalmış yaklaşımlar da vardır.

“Yavrum hadi ye pilavını? (Çocuk yemez) Yemezsen yeme. Acıkınca yersin.”
“Yavrum köfteni de ye. (Yemicem) B*k/Zıkkım ye.”
Yediği zaman ise kullanılan, çok eksik ve duyarsızlığı tehlikeli boyutta olan bir kötü örnek verebilirim.
“Köfteni bitir. (Çocuk bitirir, ve bitirdiğini sofradaki ahaliye ilan eder) Afiyet olsun yavrum.”

Üzücü ama gerçek. Bunları yapmayın lütfen.

Bunu yazdıktan sonra merak ettim “zıkkım” ne demek diye. Zıkkım “Zehir” anlamına geliyor. Nasıl güzel ve sevgi dolu bir temenni değil mi?

“Köfteyi yemeyi düşünmüyorum babacım. Köftenin alternatifi ne babacım?”
-Zehir yavrum.
“Köfteyi yemeye karar verdim babacım”
-Afiyet olsun oğlum.