HOKUS POKUS!

Çatapat, kokulu silgi, kasetçalar, sarı siyah damalı taksi kapısı, eskimo, pembo, Mintax ve daha niceleri. Çocukken hayatımda olan, ama artık olmadığı için çocuğuma ancak lafta nakledebildiğim tatlar, dokular, kokular. Tecrübe edemediği için anlatsam da çoğu zaman havada kalacak on yüz milyon baloncuk. Bugün o nostaljik baloncuklardan bir tanesini beraber patlattık.
Sermet Erkin İllüzyon Gösterisi’ne gittik.
Yemin ederim “Geleceğe Dönüş” filminin içine kaçmış gibi hissettim kendimi. Ruh halim çocukluğumda, bedenim salonda, çocuğum yanımda, daha önemlisi o sahnede. Çocukken hiç kaçırmadığım, büyüdükçe büyüsünü kaybeden “sihirbaz amca”. Adam sahneye çıktı, sanırsın 5 yaşında olan benim. Oğlum gayet sakin ve olgun tavırlarla karşılarken, ben sirkte balık için alkış çırpan fok balığı gibiydim. “İhihihehehe Sarp bak bu amca benim de çocukluğumda vardı ihiehehehe, o zaman da seyrederdim ihihihi, şimdi baba oğula beraber seyrediyoruz ohihiohi”. 
Sahne şovundaki laflar tabii ki bugüne kadar nispeten güncellenmiş ama yaptığı numaraların çoğu aynıydı. Gösteriden önce, bugün artık bariz bir şekilde yakalarım bütün illüzyonları diyordum içimden. Bir tanesini bile yetişkin kurnazlığıyla seyretmedim. Yaptığı numarada antin kuntinin ne olduğu umurumda bile değildi. Bilmek istemedim. “Şaşırt beni Sermet Abi!” dedim. Ve şaşırttı.
Hiçbir zaman bir star olacak potansiyeli olmadı. Tarzını da çok sevmemişimdir. Bunlarla beraber benim gözümde çok zor bir sahne sanatında inanılmaz bir sürdürülebilirlik ve azim hikayesidir. 
Her neyse. Bugün anne ve babaların çocuklardan çok daha derinlerde, hem geçmişte hem de bugünde eğlendiği bir aktiviteye gittim. Bileti alan anneye çok teşekkürler. Minnettarım.
Hokus pokus!