ÇZMEK STEDİĞİM ÇZGİ FLMLER

Gölgelerin gücü adınaaa (He-Man)

Ben başını oluşturacağım (Voltran)

Mip-mip! (Roadrunner)

Hadi Peter gel kır çiçeği toplayalım ihihihi (Heidi)

Bızzzz (Arı Maya)

Ogori mogori (Yakari)

Kötü kedi! (Tweety ve Sylvester)

Ben yukarıdakilere ek olarak Tom ve Jerry, Pembe Panter, Vikingler gibi çizgi filmlerle büyüyen jenerasyondanım. Çizgi filmleri hep çok sevdim, seyretmeye de devam ediyorum. Maç dışında özkararımla televizyon açmıyorum. Ama evdeki yüce prens hazret efendileri muntazaman çizgi film seyrettiği için, ona sırnaştığım sırada televizyona maruz kalıyorum. Bu süreç içinde Sünger Bob ve Harvey Beaks gibi müptelası olduğum çizgi filmler var. Aynı zamanda, her gördüğümde kedi gibi hıss’ladıklarım da var. Miyav. En çok gıcık olduklarım hakkında gıybetlerimi yazmak istiyorum.

ALVİN VE SİNCAPLAR

Nefret ediyorum. O vi-vi-vi vokaller kulaklarımı tırmalıyor. Seslendirmesini yapanlar kutu kutu Zanax içiyorlardır diye tahmin ediyorum. Sincapın normal insanmış gibi yaşaması oluyor da, sesleri niye normal insan sesi olamıyor??? O ses tizleşince daha iyi mi sincapsal algı yaratılıyor?? Yine sinirlendim. Özellikle o Alvin karakteri… Piis, ukalaa, numaracıı, yalancııı. Habire bir hinlik, pespayelik peşinde ama bir şekilde hikayenin kahramanı. Kardeşleri olacak Theodore ve Simon düzgün, akıllı, efendi sincaplar, gel gör ki Alvin hırtının gölgesinde seyrediyorlar. Bir de neden 3 kız, 3 erkek zorlaması var, hı? Üstelik kız sincapların sesleri erkek olanlardan daha da ince. Televizyonun sesini açmaya korkuyorum, camlar çatlayacak diye evde. Kaynanalar dizisindeki Tijen Hakmen’in “Niiiii”si ninni gibi geliyor kulağa bunun yanında. Benim gıcık olduğumu farkedince oğlum bu çizgi filmi daha bir keyifle seyretmeye başladı. Her başladığında “Babaaa, koş senin en sevdiğin başladı” diye çığrınıyor. Müstahak bana.

PAW PATROL

Kedi gibi hıss’lamamı hayvansal açıdan haklı çıkaran süper köpek yavruları. Voltran’ın “Bütünün her parçasının farklı bir yetisi/gücü olması” mantığından devşirilmiş bir boş-yapıt. Ryder diye bir arkadaş var, toplamış bir sürü yavru köpeği, her şeye maydanoz oluyorlar. Hadi diyelimki bu normal, sonuçta kahraman bir ekipten bahsediyoruz. O “Hadi” ısrarı ne? Daha önce paylaşmıştım, üşenmedim kağıt kalem alıp saydım, 50 küsür kere “Hadi” diyor. İlk 10 hadi’de gerilmeye başlıyorum, 20. hadi’de sağ gözüm seyirmeye başlıyor, 40. hadi’ye gelindiğinde önüme gelene bir tekme atacak psikolojiye bürünüyorum. Bunu yazarken şunu da farkettim: Ebeveyn olarak çocuğa, ben ne kadar sık “Hadi” diyorum? “Hadi oğlum giyin artık”, “Hadi oğlum n’olursun bitir şu lokmanı”, “Hadi artık yatma saati geldi”… Hmmm, belki de özeleştiri yapmalıyım önce…Hmmm… (Yapmicam. Ryder yapsın.)

BLAZE VE YOL CANAVARLARI

Bu da beni deli ediyor. Blaze denilen kamyonet maaşallah her şeyin en iyisini en mükemmelini yapıyor. Hep gülümsüyor, hep çözüm odaklı, hep vefalı. Bagajından kapısından durum için gerekli her kıytırık teknolojiyi çıkarıp sorunu hallediyor. Yok süper tırmanma halatları, yok teleskopik vinç kolları, yok floş royal, as döper. Bu nasıl bir aldatmacadır ya?? Bir de bunlar yetmiyormuş gibi katılımcı bir kişilik bu Blaze. Seyirciyi de sürece katarak hipnotize etmeye çalışıyor. “Burada 3 tane koyun-kamyon olmalı, sen görebiliyor musun? Gel beraber sayalım. Biiir, ikiii, üüüç. Evet, üç!”. Saymak istemiyorum ben ya?! Arada sorular soruyor, “Sence hangi vanayı açmalıyım? Kırmızı mııı, mavi miii, yeşil miiii?”, ben de seyretmek zorunda kalıyorsam, gıcıklığına yanlış olanı söylüyorum, “Yeşil!”, oysa Blaze umursamadan ve yargılamadan devam ediyor “Evet, doğru! Kırmızı olan!”. Sahte Blaze. Gıcık Blaze. Bu davranışlarımı gözlemleyen oğlum ne düşünüyor bilmiyorum ama yaşıma istinaden anlayış gösteriyordur diye tahmin ediyorum. Sonuçta bir Blaze olmadığım için, mükemmel de değilim (!).

Diyeceksinizki, “Güzel kardeşim, yaş 40’a dayanmış, eşşşek kadar adamsın, oturup 3-7 yaş için tasarlanan çizgi filmleri  seyredip kendi kendine triplere giriyorsun”.

Bana böyle mantıklı şeylerle gelmeyin.