ÇOCUK- Baba?
BABA- Efendim oğlum?
ÇOCUK- Senin baban nerede?
BABA- Gitti oğlum…
ÇOCUK- …Öldü mü?
BABA- Evet.
…
HAYIR.
Ölmedi oğlum.
Çünkü ben bunu kabul etmiyorum.
Edemiyorum.
Baba nasıl ölür ya?
Ben büyürken mi yanlış anladım? Hep yanımda olacaktı hani? Düştüğümde kaldıracak, korktuğumda arkamda durup beni cesaretlendirecekti? Oyun oynamak istediğimde hep hazır olacaktı? Ben eşek kadar adam olduğumda da bana “evlat” demeye devam edecekti??
Ben. Baba olacaktım, ben. O da bana nasıl olunacağını anlatacaktı hani. Hatta ben daha iyi olacaktım da o da “boynuz kulağı geçti ülen” diyecekti, gülecektik, ben de gurur duyacaktım kendimle? “Baba bak ben de oldum” diyebilecektim.
On yıl oldu oğlum, on!
Hala her zorluk yaşadığımda dönüp omzumun üstünden arkama bakıyorum. Cevap veremez biliyorum, yine de elim telefona uzanıyor, ama telefonunu hatırlayamıyorum. Ağırıma gidiyor. Ayrıntılar her yıl daha da flulaşıyor, ve ben gözlerimi ne kadar kıssam da net göremiyorum. Olmuyor.
İşte o yüzden, bütün bir sene dayanıp, 27 Şubat geldiğinde patlıyorum oğlum. Seninle Ankara yolunda bir trende giderken, eşek kadar adam olan baban minik bir çocuk gibi sarsıla sarsıla ağlıyor.
“Babam öldü” dedim sana ama ölmüyor oğlum. Uzak bir yere gidiyor sadece. Çok ciddiyim. Rüyalarımda geri geliyor o uzaklardan. Rüyamda bile uzak bir yerden geliyor her defasında, başka bir hayat kurmuş, onu anlatıyor. Dinliyorum. Çok seviniyorum, çünkü gerçekten de ölmemiş, yaşıyormuş. Ama aynı zamanda üzülüyorum, orada biz olmadan da mutlu diye.
…
ÇOCUK- Peki ölünce nereye gidiyor baban?
BABA- Uzakta bir yere “evlat”, uzakta bir yere…
….
“… BELKİ DE ÖLÜM TATLILAŞIR
SEVİLECEKLER ARASINA GİRER
BELKİ DEĞİL Mİ HEP
BELKİ ÖLÜME AŞIK OLUNUR
O ZAMAN GÖRMEK İSTERİM TÜM İNSANLARI
ÖLÜM YERİNE NE BULUNUR…”
-Faruk Özdemir, 1966
baba olmak zor iş kardeşim ;) 
Şükür babam hayatta. Fakat okurken boğazıma o yumruk oturdu. Bazen düşünürüm onlarin mi once gitmesi az aci verir bizim mi diye… evlat acisi yasatmak mi anne/baba acisi yasamak mi? Ne buyuk bir çıkmaz. Allah iyi ki sabrini veriyor.
Tam 10 yil oldu Annemi kaybedeni. Baban henüz ben 2.5 yaşındayken ölmüştü. Babasız büyüdüm çok dokunmamisti ama Annemi kaybetmek…
Evet git gide flulasiyor hersey, sevgisi ve özlemi hariç…
Ağladım okurken
Gecen sene çok benzer dialoglari kızımla yaptık çünkü
8 yil oldu. Anne oldum. Iki kez. Ama her zorlukta bunu yasiyorum. Bu kadar guzel anlatan kimse olmamisti zorlugunu. Gozlerim yandi, cigerim yandi vallahi…
allah gani gani rahmet eylesin.
bizi de çocuklarımızın başından eksik etmesin..
İkisine de amin
başınız sağolsun. eşimin babasını bu ay kaybettik ve sanki uzak bir yere gitmiş gibi..ufaklık hiçbir şeyin farkında değil, ileride illaki soracak, hatırlamayacak ama güzel anıları biz anlatacağız ona. bence kimse ölmüyor zaten, güzel anılara dönüşüyorlar..
Farkında bile olmadan onun bana baktığı gibi oğluma bakarken ya da onun beni güldürmek için yaptığı gibi şakalarla oğlumu güldürmeye çalışırken bulduğumda kendimi, aklıma hep o geliyor…
okurken gözlerim doldu, çok şükür ikisi de sağlar ama ya bir gün, her gün konuştuğum bu insanları bir daha arayamazsam, ya annem malum sosyal paylaşım sitesinde saçma sapan paylaşımlarından birini yapamazsa diye oturup ağlıyorum arada sırada.
Bol bol tadını çıkarın, gerçi hiç yetmiyor ama hayat bu ya, hepimiz için böyle akıp gidiyor 🙂