HİÇ, PEKİ

Hiç çocuğunuza kızdıktan sonra vicdan yaparken iç sesiniz “ama sen de haklısın, ya ne yapacaktın, …” diye sizi avuttu mu? 
Hiç yolda tek başınıza yürürken pusetle merdiven çıkmaya çalışan bir ebeveyne el verip, puseti yukarı taşımasına yardım ettikten sonra, yüzünüzde kibar bir gülümseme ve “seni çok iyi anlıyorum” bakışı atarak kendinizle empatik bir gurur duydunuz mu?

Peki hiç araba kullanırken karşıdan karşıya geçmeye çalışan çocuklu bir ebeveyne yol verdiğiniz için arkadan korna çalan sabırsız arkadaşa elli kollu “çocuk geçiyor hayvan, görmüyor musun!!!!” diye böğürdünüz mü?

Hiç çocuğunuzun geleceği için endişelenirken bir ara bunalıp “ya amaan bak ben de büyüdüm, amma kasıyorum, rahat ol biraz” dedikten iki dakika sonra yine endişelenirken buldunuz mu kendinizi?

Hiç çocuğunuza “aaa televizyon uyumuş” diye yalan söyledikten sonra size yalan söyleyen çocuğunuza dürüstlük hakkında nutuk çektiniz mi?

Hiç, yemek yemeyen çocuğunuzu camış gibi yiyen başka bir çocukla karşılaştırıp “benimki niye böyle yemiyor” diye hayıflandınız mı? 

Hiç çocuğunuza paylaşmanın erdemlerinden bahsedip sonra çocuğunuzla yürürken sokakta sizden para isteyen yabancıya sert bir hayır dediniz mi?

Hiç kendi yapmadığınız bir davranışı yapmasını başka bir ebeveyne tavsiye ettiniz mi?

Peki yaptığınızı bile bile, tasvip edilmeyecek bir davranışı yapmadığınızı iddia ettiniz mi?

Hiç kendi anne babanıza, on metre uzunlukta dilinizle, onların zamanında yaptıkları ebeveynlik hakkında çemkirip, aynı şeyi kendiniz kendi çocuğunuza yaptığınızı farkettiniz mi?

Peki bunu farkedince “evet ama, bu farklı, ben tam olarak şöyle böyle yapmıyorum ki” diye kendinizi kendi kendinize haklı çıkardınız mı?

Hiç parkta “ben eve gitmiyicaaaeem” diye yırtınan çocuğunuzu ikna etmeye çalışırken gözgöze geldiğiniz başka bir ebeveynin anlayış dolu bakışıyla içiniz ısındı mı?

Hiç salıncağı paylaşmayan bir ebeveyn-çocuk ikilisi duysun diye yakınlarında durup “yavrum bazı insanlar bencil olunca mecbur bekliyoruz, az sabret aşkım, terbiyesizlik bu canım…” diye “kızım sana söylüyorum gelinim sen duy” taktiğini uyguladınız mı?

Hiç restoranda çocuğunuzdan rahatsız olan komşu masadakilere asabi laflar soktunuz mu peki?

Hiç biri çocuğunuza okkalı bir iltifatta bulunduğunda nazar değmesin diye “yok canım her çocuk böyle artık ehe” diye iltifatı geri iade etmeye çalıştınız mı?

Hiç çocuğunuza uyumuyor diye bağırıp çağırdıktan sonra vicdan yapıp öpmeye, koklamaya, hatta yanına yatmaya gittiniz mi sessizce?

Peki iki çocuklu arkadaşınıza ikinci çocuğu istemediğinizi anlatırken, sanki suçluymuşsunuz gibi, sizi haklı çıkaracak binbir sebep sıralamaya çalıştığınız oldu mu? “Zaten eğitim çok pahalı, hem kuzenleri var, artık ara açıldı zaten ikinciyi yapsak da oynayamazlar, her kardeş iyi olmayabilir,…”

Tam tersi, hiç siz ikinciyi yaptınız diye, yapmayı tercih etmeyen bir ebeveyne uzun uzun ikinci çocuğu yapmanın avantajlarından bahsettiniz mi?

Hiç okulda en çok sizin çocuğunuzla değil, başka çocuklarla ilgilenildiğini görüp kıskançlık hissettiniz mi?

Hiç çocuğunuza sırnaşıp ilgi görmeyince kızıp, sonra üzülüp, yine sırnaşıp, yine ilgi görmeyince yine kızıp, sonra vicdan yapıp, tekrar sırnaşıp, ama sallamayınca, daha da kızıp…?

Hiç çocuğunuza söylememeniz gerektiğini bildiğiniz bir şeyi bile bile söylerken farkına varıp yine de kendinizi tutamayıp söylemeye devam ettiniz mi?

Hiç “tek isteğim çocuk mutlu bir birey olsun, ne iş yaptığı hiç önemli değil” dedikten sonra hangi mesleği seçmesini istediğinizi söylediniz mi?

Hiç resim müzik spor gibi bir konuda yetisini farkedip, eğer bunun üstüne çok yoğun gidilmezse ileride çocuğun sizi suçlamasından korktunuz mu? Kendi anne babanıza yaptığınız gibi?

Hiç mükemmel ebeveyn olamadığınızı farkedip buna hayıflandınız mı?

Peki, hiç kimsenin mükemmel olamayacağını, neysek o olduğumuzu farkedip rahatladınız mı?

Daha da önemlisi, hiç sizin yaşadıklarınızı yaşayan bir sürü başka ebeveyn olduğunu düşünüp, yalnız olmamanın verdiği huzuru hissettiniz mi?