HONKİ PONKİ

Sabır.

Anlayış.

Karşılıksız sevgi.

Şefkat.

Öncelik.

İlgi.

Dinleme.

Yardım etme.

Bu kavramlar bir arada iyi duruyor mu?

Şimdi en başa çocuğu koyup listeyi tekrar okuyun.

Anlamlı bir şekilde kafanızda bir bütün oluşturdu mu?

Anne babalığın resmini çiziyor mu?

Şimdi listenin başına partnerinizin (karı, koca, sevgili…) ismini koyup listeyi tekrar okuyun.

Etkide kayıp var mı, yoksa cuk oturuyor mu?

En başa komşu diyerek deneyin?

Sırıtıyor mu?

Uzaklaşmayalım çok.

Anne, kardeş yazıp deneyin?

Yakın arkadaşınızın ismi?

İşyerinden bir meslektaşınızın ismi? Günde 8 saat aynı havayı soluduğunuz?

Abartalım, hiç tanımadığınız birini düşünün listenin başına. Sokakta yürüyen yaşlı bir kadın veya adam?

Parkta oynayan ama sizin olmayan herhangi bir çocuk?

Dağılıyor mu bütünsellik?

Niye ki?

E çocuğum benim bir parçam, benim korumama, sevgime, şefkatime muhtaç, beyin gelişimi henüz oluşan ya da yeni oluşmuş, birey olmayı bir başına yapabilecek kapasitede olmayan bir insan. Ben de ebeveyni olarak bu yükümlülüklerimi yerine getiriyorum, yani bunların çocukla çok daha fazla bağdaşması çok doğal. Ne yapim ben işyerindeki tipi, sokaktaki yaşlı kadını. Hem zaten bende bu listedekilerden sınırlı miktarda mevcut, öyle her önüme gelene dağıtırsam çocuğa ne kalır.

Mantıklı mı? Bilmem.

Başka bir şey deneyelim. Ben size desem ki, sizin çocuğunuz büyüdüğünde herkese karşı,

Sabırlı

Anlayışlı

Karşılıksız sevebilen

Şefkat dolu

Başkalarına öncelik verebilen

İlgili

Dinlemeyi bilen

Yardımsever

bir birey olacak.

Uyar mı?

Tabi ki uyar.

Peki sen oldun mu böyle biri?

Ben?

Neden?