KAHROL SİVRİ, AL SANA BOMBA

ANNE- Ya öyle işte, kadın resmen yalan söylemiş

BABA- E çok şaşırmadım, ben demiştim ona çok güvenilmez diye. Peki kuzenin ne demiş?

ANNE- Ben bi ev sahibiyle konuşup geri döniyim demiş BURAK UÇUYOR!

BABA- NERDE??

ANNE- Televizyona doğru gidiyor BAK BAK!!

BABA- GÖRDÜM…ŞAAAAK

ANNE- Öldürdün mü?

BABA- Yok…Yere mi düştü acaba, kaçtığını da görmedim ama?

ANNE- Of yaa, ilaç koyalım hemen çocuğun odasına, kesin yer sabaha kadar zavallıyı…

 

Sivrisinek.

 

Yaz aylarının vazgeçilmez kabusu, uçan vampir, şerefsiz böcek, ahlaksız kişilik.

Gece pamuk gibi bembeyaz, yumuşacık yatırdığınız çocuğunuz sabah pembe puantiye desenli ve bir kulağı diğerinin iki katı olarak uyandığında küfrettiğimiz o yaratık.

Önce sivrisinekleri seviyelerine göre kısaca tanıyalım.

 

Avarel Seviyesi

Yavaş uçar. Mal gibi, beyaz duvara, tavana konar. Yanına kadar gidip selamun aleyküm desen andaval gibi bakar. Vurdun mu orda ölür. En sevdiğim sivri tipi.

 

Kalfa Seviyesi

Nadiren duvardadır. Eğer duvardayken öldüremezseniz, yer altına iner, uzun süre bir daha görünmez. Akıllıdır, hemen öğrenir. Mesela koltuğun altına sığınıp önce ayakları yer inceden. Sonra yavaştan yukarı doğru çıkar, bacaklar, kollar, vs. Isırıp doydukça, ağırlaşır, avarel seviyesine doğru iner ve çok muhtemelen bu da onun sonunu hazırlar.

 

Ninja Seviseyi

Vardır ama yoktur. Duyarsınız ama göremezsiniz. Sabaha kadar 10 kere ısırır ama bir kere öldüremezsiniz. İşte çocuklarımız için en tehlikeli sivri bu tiptir. Çok hızlı ve sürekli yön değiştirerek uçar, bir an görseniz bile hemen akabinde yok olur. Sanki açılan bir kapıdan geçip boyut değiştirir. Lan daha şimdi önümdeydi nereye gitti NEREYE GİTTİ??? şeklinde. Paranoyak yapar adamı. Odada olduğunu biliyorsunuz ya, televizyona bakarken her iki saniyede bir aniden duvarlara bakarsınız. Ara ara kolunuzu bacağınızı oynatırsınız çırpınır gibi, hani es kaza yakınlardaysa konamasın ve benim onun farkında olduğumu bilsin. Çok da fifi. Yine ısırır, yine ısırır, yine…

 

Geçen bizim çocuk uyandı. Bi baktık kulak uçan balon gibi olmuş, kafadan tavana doğru yükseliyor. Üfleyince dalgalanıyor Dumbo misali. Kaş göz çizsem, görenler aa iki kafalı çocuk dicek. Bir değil, iki değil, tam üç kere aynı kulaktan ısırmış. E be vicdansız, bir kere yedin kulağı, üç ne ya?! Hemen kapıları kapadım (tecrit) ve bir havlu alıp pervane gibi havada çevirmeye başladım (radar). Bu havlusal pervaneyi kullanarak konduğu yerden uyandırmak istedim (tahrik). Yatak altı, duvarlar, kapılar, perde, dolabın üstü… Hiç hareket yok (radarda görünmezlik teknolojisi). Sonra oturup beklemeye başladım. Atalarımız avcı ya, içgüdüsel davranıyorum. 30 saniye sonra sıkıldım ve çaresizce kapıdan çıktım. Tam koridordayken, aniden dönüp tekrar daldım odaya (şaşırtma), ama nafile…

 

Çocuğunu o halde gören anne ve babalar, ama özellikle babalar (çünkü bu bir nevi savaş oyunu), o sivri ölmezse rahat etmezler. Hem öc alma isteği hem de çaresizliğin verdiği vahşet çağrısı bizi psikopat gibi düşürür o sineğin peşine. Bir de bir şey daha gözlemledim. Sineği öldüren anne veya baba, kedi gibi avladığı avı önce gururla gösterir etrafına. Sonra bir daha bakar mırç olmuş böceğe. O son bakış var ya… Ben eminim çoğu içinden şöyle diyor bakarken:

“Bizi ısırırsın ha? Bizi ha? Hah hah hah, şu haline bak! Geberdin dostum işte, ben kazandım… Ben…”