BİR GÖBEĞİN ANATOMİSİ

Annenin karını çocuk olmadan önce, babanın karını ise çocuk olduktan sonra büyür derler. Yani babalar her ne hikmetse (o hikmeti az sonra açıklayacağım) çocuk olduktan sonra bi göbeklenme sürecine girerler (Latince “Babatombikus”). Gerçi ZARA, H&M, GAP gibi popüler faktörler ve metroseksüel akım sayesinde kendine bakan babalar arttıkça bu trend düşüşe geçiyor ama yine de hala oldukça yaygın bir durum. Hemen belirtelim, burada çocuk olmadan önce de göbekli olan babalar kapsanmıyor tabi ki. Olaya gelenekçi yaklaşım sergileyenler bunun çocukla değil, ilerleyen yaşla ilgili bir sorun olduğunu düşünsede ben onları sallamıyorum. Ne alakası var? Saçma saçma konuşup adamı hasta ediyorlar. Daha modern bir yaklaşımı savunanlar ise, gelenekçilerden farklı olarak, göbeklenmenin sebebinin çocuğun bez, oyuncak, okul gibi masraflarına yetişmek için kariyerine odaklanan erkeğin diyetine dikkat etmemesi olduğu sonucuna varıyorlar. Bu, gelenekçilere göre daha mantıklı bir açıklama gibi görünsede, moderncilerde ne yazık ki asıl noktayı kaçırıyorlar. Peki nedir?

Şudur: Babanın göbeğinin sorumlusu başta çocuk ve sonra da karısı, başka bir deyişle çocuğun annesidir. Hemen celallenmeyin, açıklicam.

Çocuk olmadan önce baba yemek yediğinde, ne kadar yiyeceğine kendi karar verir. Çok açsa çok yer, az açsa az yer. İsterse paylaşır, istemezse paylaşmaz. Gerçi karısıyla yemeğini paylaşmayanı otobana yakın bir arazide parçalara ayrılmış şekilde bulurlar ama farzedelim ki böyle bir seçme hakkı bile var. Çocuk olduktan sonra bu konsepte su kaçar ve babanın yemek üstündeki iradesi ciddi bir bağımlılığa dönüşür. Herşey çocuğun, annesinin kucağındayken hiçbirşey yememesiyle başlar. Anne psikopata bağlar ve etrafında çocuğa alternatif olarak sunabileceği yemek kaynakları aramaya başlar. Tahmin edin en yakındaki kaynak nedir?

Babanın tabağı!…

Önce bir test lokması istenir babadan. Çocuk gıcıksa bu lokmaya bayılır ve daha çok ister. Anne ikinci lokmayı rica eder. Çocuk yine hapur hupur götürür. İşte burası kırılma noktasıdır. Baba birden hızlanıp, çocuktan önce tabağındakileri bitirme şansına sahiptir ama bu sıkar biraz. Bir yanda çocuğu birşeyler yiyor diye mutluluktan 400 Watt’lık ampul gibi ışıldayan anne, diğer yanda yemeğini paylaşmak yerine yiyip bitirerek ampulu patlatan baba. Oyarlar adamı. Bu durumda baba eli mahkum çocuk tabaktan neyi sevdiyse onu yemeyi bırakır (genelde pilav, kızarmış patates, makarna, gibi) ve kalanlarla idare eder. Ee, daha az yediği için kilo vermesi gerekmez mi, demeyin. Çünkü baba bu olayı birkaç kere yaşayıp aç kaldıktan sonra kötü huylar geliştirir. Bunlardan birincisi tabaktakiler çocuk ve annesi dadanmadan bitsin diye daha hızlı yemek yemeye başlamaktır, direkt kilo sebebi. İkincisi, aç kalan babanın, yemekten soğuyup, çocuk kalktıktan sonra hırsını püsküvüt, cips gibi makina yağıyla yapılmış yan sanayi gıda ürünlerinden almasıdır, yine direkt kilo sebebi. Fakat bunların ikisinden de etkili olan başka bir sebep daha vardır.

Çocuk her zaman babanın tabağındakiyle ilgilenmez. Kendine sunulan ve annesi tarafından, açmadığı ağzına tıkıştırılan lokmaları da istemez. Kısacası, çocuk aç değildir. (Evet sayın anneler, böyle birşey gerçekten var; bir çocuk zaman zaman “aç olmayabilir”… “Aay Allah Korusun” dediğinizi duyuyorum. Ayıp:). Herneyse, çocuk kendisine konulan veya ısmarlanan yemeği külliyen red ettiğinde, sadece bir opsiyon vardır annenin gözünde:

“Hakan, Emre’nin yemediklerini de yesene, yazık, ziyan olmasın”

Vee müzik yükselirken, göbek sahneye girer; seyirci alkışlar.

THE END