KONUMUZ: ÇOCUK

Ebeveynlik kararını alan insanların bu karar konusundaki genel görüşlerini bir eksen olarak düşünün. Eksen nedir? İki nokta arasında çizilmiş 8-10 santimlik çizgi. Bilemedin 5 santim. Bu eksenin bir ucunda  ‘Çocuk dünyanın en güzel şeyiymiş, iyi ki ebeveyn oldum’ varken diğer ucunda ‘Aşkım biz ne b.k yedik, offf, bu nasıl hayat böyle’ vardır. Bir de bu iki ucun arasındaki karışık duygu halleri. Yani? Mesela ortadaki ‘Ya çocuk hakkaten inanılmaz bir şey ama çok zor yaaa’ gibi. Güzel. Bu eksende uçlar arası yolculuk yapan ebeveynlerin bir de çocuksuz arkadaşları vardır. Ebeveyn dediğimiz insanlar çocuksuz arkadaşlarıyla bir araya geldiklerinde muhabbetin konusunu tek kelime belirler: Çocuk.

Ben bunun farkına varalı epey bir süre oldu. Bir gün baktım ki, çocuksuz’u yakalayan çocuklular sullar seller gibi anlatıyor.

Neymiş efendim, şöyle demeyi öğrenmiş, böyle yapmayı öğrenmiş, çişini artık tuvalete yapıyormuş, büyümüş, öğretmeni çok seviyormuş, en zeki bu diyormuş, çok güzel gitar çalıyormuş, ama şimdi utandığı için çalamıyormuş, geçen gelip birden çaat diye şunu bunu demiş, aaa demişiz, sen bu yaşta nasıl düşündün bunu, sonra zor uyuyormuş, geçen saat 1’de hala ayaktaymış düşünebiliyor muymuş, hep dışarı çıkmak istiyormuş, çok yoruyormuş, hiç yormazmış, geçen hasta olmuş, burnu dolmuş, ateşi çıkmış, dünya durmuş, kilo vermiş, anneannesi bir oyuncak almış kocaman, bak göstersinmiş, bizim bi arkadaşın çocuğunda bu sorun varmış, aslında onların hatasıymış ama söyleyemiyormuşuz, ya bu kadarcık çocuk on ayrı aktiviteye yazılırmıymış, oyun çocuğuymuş bunlar, yazıkmış bunlara, biz bu konuda çok dikkatli ve mantıklı davranıyormuşuz, harikaymışız biz yani, kakasını daha tuvalete yapamıyormuş, bu yaşta yapabiliyor olması lazımmış evet, ama aşşşırı zeki çocuklarda bu durum görülebiliyormuş, internette öyle diyormuş, pedagog çok normal demiş, bak telefonda bir oyun varmış, onu manyak oynuyormuş, seninle oynamak istiyormuş, olur muymuş, oynasana be, aslında çok zormuş çocuk büyütmek, bizim anne babalar nasıl yapmışlar acaba, gerçi biz çok daha bilinçliymişiz, bi de artık çocuklar çok daha zekiymiş, yani zeki demeyelim de algıları açık, mesela geçen bizim ki ekrana bakmış bakmış, kimsenin görmediği bir ayrıntı farketmiş, bütün dünya hatta tüm kainat oha falan olmuş, …

YETEEEEEEEEEEEEER!!!!!!!!!!!!!!!!!

Yeter mi?

Yetmiyor işte.

Sanki ebeveynler çocuklarını çocuksuz olan arkadaşlarının burnundan içeri tepiyorlar, sağlam olsun diye beyine doğru iyice ittirip, sonra kolları kulaklardan çıkarıyorlar. Şöyle düşünün. Dinleyen kişinin burun deliklerinden birer çocuk bacağı çıkmış, kulaklardan da birer kol. Kalanı, arkadaşın kafanın içinde.

Diğer yandan bütün bu vıdı vıdıyı dinleyen insanın korkudan sürekli ebeveynlerin dediklerini destekleyerek ateşi körükler:

Yaaa! Aaa? Hadi canıııım? Gerçekten miii? Ama zaten bu miniğin bakışlarından belli. Çok zeki maaşallah. Aman da aman

Es kaza çocuksuz olan, durumu belli etse? Hatta ‘Ya amma konuştuk çocuktan, başka şeylerden bahsedelim mi?’ dese?

Terminatörü görür.

Rüyasında değil ama, gerçek. Hani Arnold Schwarzeneger’in terminatör halini diyorum. Böyle, yüzündeki insan maskesi yırtılmış, kırmızı robot gözleri minik minik ışıldıyor, çıkiiiit çıkiiiit diye üstüne geliyor…

Abartıyor muyum?

E heralde abartıyorum…

mu?

Daha da komiği? Ben bunları yazıyorum, ama kendimi hala aynı şeyi yaparken yakalıyorum, ve…devam ediyorum 🙂