BABA-ÇOCUK-AKTİVİTE

Tipik bir Cumartesi nasıl geçer?

Sabah uyanılır, kahvaltı. Arkasından çocuğun basket dersi, sonra piyano dersi, akabinde paraşütle atlarken aletli akrobasi kursu, son olarak da astronomi oyun grubu.

Çocuğu küçük olanlarda bu tam tersi. Sabah uyanılır, kahvaltı. Ee? Biraz oyun oynatalım. Ee? Hadi yarım saat çizgi film. Ee? Off, n’apsak parka mı gitsek? 2 saat park. Eve dönüş. Çocuk uyur filan. Sonra uyanır. Ee? Biraz daha oyun… Gün bitmiyo be?!!!

Ben bu ikisinin tam ortasındayım. Çocuk henüz Rusça’yı tersten konuşup burnuyla piyano çalabilen bir astronot olmak için küçük ama nispeten daha kolay oyalanabilen bir yaşta. Ara çözüm olarak haftasonu katılabileceği aktivite saatleri (türkçesi vörkşap) var. Eşim bir süredir bunlara katılıyor veledle. Çok eğlenceli, bir sürü baba da katılıyor diye anlattı. Bu haftasonu sıra bendeydi. Babayla ‘kaliteli’ zaman muhabbeti var ya bu aralar herkesin dilinde. “İyi” dedik, “Ver oğlanı gidelim”.

Herif yolu ezberlemiş, “Baba sol, baba sağ diye” tarif etti, gittik. İçeri girdik. İlk biz gelmişiz. Minik ama şirin bir mekan yapmışlar. Ortada uzun bir masa (aktivite ayinleri için), arkada da fantastik bir oyun odası. İki aktivitör var (animatör gibi bişey). Oğlanı tanıyorlar artık mekanda, ismen karşıladılar. Bana da ılık bir hoşgeldin. Oyun odasına geçtik, mutfak setinde aşçılık oynuyoz. O sırada içeri çocuk akmaya başladı. “Hadi bakalım başlıyoruuuz” diye çınladı aktivitörün sesi. Ana salona geçtik, o da nesi??? Tek baba benim, paso anne gelmiş. Şöyle anlatayım, farzedin ben 1,80’lik bir beyaz olarak smaç yarışmasına katılmışım es kaza, ben hariç katılanların hepsi 2 metrenin üstünde siyahi oyuncular.  “Sakin ol” diye telkin ettim kendimi, “Onların yapıp da senin yapamayacağın bir şey yok. Başarabilirsin!”. Braveheart.

Herkes yerini aldı. Ve aktivite başladı. Önümüze plastik bir bardak koydular, bir de içinde yapıştırıcı olan bir tüp. Tüpü bardağa boşaltacakmışız. Ben verdim oğlana tüpü hemen, “Sık” dedim. Oğlan sıkıyo sıkıyo, tükürük kadar uhu çıkıyor tüpten.

“Oğlum sık?”

-İiiiinh…

“Oğlum daha da sıksana?”

-İiiiinh…

Etrafıma bakıyorum, herkes bitirmiş sıkma işlemini, boş tüpleri ortada bir kaba atıyorlar. “Ver ben de sıkayım biraz” diye aldım elinden, tüp patlayacak ama uhu çıkmıyor?!! Meğer ara kapağı çıkaracakmışım. Onlar nasıl sıktı yaa, derken bir baktım hepsi çıkarmış o ara kapağı. Eşim orada olsa “Dinlememişsindir kesin, dinleseydin çıkarırdın kapağı” demezdi. Hiç der mi öyle bir şey canıııııım? (!!!!!!!)

1-0 geriden geliyoruz.

Su dökün dediler. Döktük. Şimdi karıştırın. Oğlan karıştırıyor ben de melül melül bakıyorum.

Kafayı bir kaldırdım, annelerin yarısı karıştırma çubuğunu kapmış mikser gibi abanıyo. Dakika da 1200 devir. Aktivitör baktı ki biz ağıııır ağııır geriden geliyoruz, atladı hemen “Sarpcım gel ben yardım edeyim karıştırmana”. Anında müdahele geldi defanstan, “Kendisi karıştırır sıkıntı yok”. Cart, sarı kart! Biz babalar kılızdır biraz. Sonra boya damlatıldı ve karıştırmaya devam edildi. Boya gelince annelerden biri tehditkar bir ses tonuyla “Yalnız bizimki pembe olmak zorunda, pembe alabilir miyiz lütfen” buyurdu. Nefesimi tutup yere bakmaya başladım. Pembe varmış. Ya pembe olmasaydı? O anne ve kızı hepimizi doğrardı bir ihtimal.

Devam edelim kimyasal aktiviteye. Sonuçta jöle gibi bir şey olacak onunla hamur gibi oynayıp canavar yapıcaz.  Herkes (anneler) bitirdi, biz de yetiştik derken aktivitör bizim jölenin kıvamını beğenmedi. Çok uhu koymuşuz. Ne verdiyseler onu kullandık be!! Hızlı hızlı en baştan yapmaya koyulduk ama aktivitör de yeni heralde, o da gerildi. İkinci deneme daha da beter oldu. Sarp sakin sakin oturuyor, biz iki yetişkin Home TV’deki yemek yarışmasındaymışız gibi jöleyi yetiştirmeye çalışıyoruz. Ben stres oldum, soğuk soğuk terliyorum. Tek babayım ve 2 kilometre geriden takip ediyorum anneleri. Kimsenin beni salladığı yok ama ben hepsi yan gözle bakıp “Yaa bu babalar da çok salaklar yaa, ahahahaha AHAHAHAHAHA” diye dalga geçiyorlarmış gibi hissediyorum. Hani eskiden okulda öğretmen sınıfta bir şey yazdırırdı, sonra siz bir kelimeyi tam duyamayıp paniklerdiniz, yandakinin defterine bakıp o kelimeyi tamamlamaya çalışırken iki cümle daha kaçırıp iyice zıvanadan çıkardınız, sizden başka kimsenin paniklemediğini, harıl harıl yazdıklarını görünce ağlamaklı olurdunuz ya? Aynen öyleyim. Kadıncağız en son “Ben size bir tane yapıp getireyim” diye içeri kaçtı. Kesin içeride hazır yapılmışı vardı. Hemen geri geldi.  Etrafıma baktım, jöle bitmiiiş, oynamışlaar, kavanoza koymuşlaar, göz kulak ve buruna geçmişler, biz daha temelini atıyoruz inşaatın. İkinci aktivitör habire “Gözleri takalım mı hı?” diye itekliyor ama yemezler. Sarp o jöleyi mıncırmadan bir sonraki adıma geç-mi-cem! Mıncır oğlum oooh. O arada kafayı kaldırım, anneler ellerinde göz-burun-kulak sıraya girmişler aktivitörün önünde, silikon tabancasını bekliyorlar. Çocuklar? Oyun odasına geçmiş tepiniyorlar mutlu mutlu. Jöleyi kavanoza teptik, duyu organlarını kavanoza yapıştırdık ve görevi tamamladık. Aktiviteleri biten anneler masa etrafında sohbete girdiler. Ben ve oğlum bir kenarda sessizce oynamaya başladık. Allahtan annemiz geldi o sırada. Çocuktan önce ben koşup sarıldım “N’oolur gidelim burdan n’oolur ühühühü eve götür beni ben hiç beğenmedim burayı ühühühü” diye… Karar verdik, ben daha aktivite yapacak yaş ve olgunlukta değilim.

Ertesi gün oğlanı pikniğe götürdüm. Top oynadık. Boğuştuk. Güvercinlere bağırdık.

Al sana aktivite.