Hatırlayanlarınız olacaktır. Geçen haftalarda annenin tam gün yuva programına alışma (!) sürecinin sancılı geçtiğinden bahsetmiştik. Biz tam güne geçtikten sonra anne önce direndi, ağladı, itiraz etti. Öğretmen, annecan bir tavırla, anneye saat dört buçuktan önce derslerin bitmediğini, her gün bir buçukta kapıya dayanmasının artık kabul edilemez olduğunu anlattı. En son üç buçukta anlaştılar. Biz babalar bu süreci çocuğun yaşadığını sanırdık ama insan yaşadıkça öğreniyor. Önceleri eşimin az şekerli manyak olduğunu düşünmüştüm ama sonra bu tavırının ne kadar yaygın olduğunu anlayınca rahatladım.
Şimdi sıra geldi daha büyük bir sınava. Bu satırları yazdığım şu andan tam olarak 7 gün 19 saat 22 dakika sonra eşim kuzeninin düğününün gerçekleşeceği Denizli iline hareket edecek bir uçağa binmek için evden çıkmış olacak. Yanında ona eşlik edecek tek şey olan bavuluyla birlikte. İnsanlık için küçük ama bir anne için büyük bir adım. İlk defa iki gece iki gün boyunca o hayatındaki en değerli varlıktan ayrı kalacak: Kocasından.
Hahahsgahagafagahagahahaha. Ne kocası canım, latife ediyorum, kim sallar kocayı çocuk varken.
Peki sizce söz konusu bu anne yolculuğa günler kala neye bağladı?
a) Psikopata
b) Dram’a
c) Asabi’ye
d) Hepsine
Bugün yuvadan beraber aldık çocuğu. Bana hızlı hızlı anlatıyo.
“Yuvadan alınca, bahçede oynayıp oynamak istemediğini sor önce. Oynamak isterse bi 20 dakika filan sürüyor genelde. Bazen direkt gitmek ister. O zaman sakın arabaya oturtma hemen. Bizim ritüelimiz var, önce okulun kapısına asılıp sallanıyo. Sonra biraz duvarda yürüyor. Ama anlaşmamıza göre en son yolun köşesine gelmeden arabasına oturuyor. Yolda mutlaka simit ister, aklında bulunsun. Sakın ıslak hamburgecinin önünden geçme, yolun karşısından gidip bilmem ne mağazasının ordaki ışıklardan geç karşıya. Hamburgerciyi görürse film kopuyor. Yolda uyuyabilir, üstünü örtmeyi unutma hava soğuksa…”
Baba için eylem basit.
“Çocuğu-yuvadan-al”
İki bakış açısı arasındaki farka bakınca önümüzdeki hafta çok eğleneceğimizi(!) şimdiden tahmin etmek zor değil. Ben şahsen vereceğim bu ilk büyük sınavda kendime güveniyorum baba olarak. Sadece son bir kaç ayın derslerini çok takip edemedim ama doğaçlama yaparak bu açığı kapayabileceğimi varsayıyorum. Daha önce gün boyu bakmışlığım oldu ama bugüne kadar hiç iki gece arka arkaya çocuğunu babasına pervasızca satıp arkasına bakmadan kaçarak gitmemişti annesi.
“Ya öyle deme yaaa :..(”
Ehehehehehe.
Çok eğlenicez çok.
baba olmak zor iş kardeşim ;) 
aslan gibi babaannesi var karşında serkan bey !!!
Ona guveniyoruz zaten :))